Zihin

              Yine bir öğle arasıydı. Yazılılar, okul, servis derken çok yorgundum bu aralar. 45 dakikalık öğle aramı, beni en dinlendirici şekilde geçirmeliydim. Sınıfıma geçtim, sıramın üzerine başımı koydum. Gözlerimi kapattım. Derken karşımda bir zeplin belirdi. Üzerinde kocaman yazılarla “Araf Taşımacılık” yazıyordu. Zeplinin kapıları açıldı, o an gözlerime inanamadım.

 Yaşlı, hasta bir adam yanında ejderhası ve uçan eşeğiyle zeplinden indiler. O sırada kafamda bir acı hissettim. Uçan eşek kafama tekme atmıştı. “Hey! Sen ne yaptığını sanıyorsun?” dememle yaşlı adamın yanıma gelip, benden özür dilemesi bir oldu. Her ne kadar önemli değil desem de, adam çok üzülmüşe benziyor, sürekli kendini affettirme çabasına giriyordu. “Sana kendimi affettirmem gerek evlat, haydi gel; şu köşede bir lokanta var, oraya gidelim. Biraz sohbet ederiz.” dedi. Cevap vermemi beklemeden kolumdan tuttu ve yürümeye başladık.

 Daha kim olduğunu bile bilmediğim bu yaşlı amca, bana çok sempatik gelmişti. Lokantaya girdiğimiz zaman uçan eşek ve ejderha birbirinden yaramaz iki kız çocuğuna dönüşmüşlerdi. Şok üstüne şok yaşıyordum bugün. Lokanta bir Çin Lokantası olmalı ki, buradaki herkes, çekik gözlü ve Çince konuşuyorlardı. Garson geldi. Konuşmalarını anlamıyorduk. Derken yan masadan genç bir erkek, masamıza geldi. Üzerindeki kartta “Çevirmen” yazıyordu. Belli ki bize yardım etmek için gelmişti.

 Çevirmen ne içmek istediğimizi garsona söyledi. Daha sonra biz sohbet etmeye başladık. Yaşlı amca ve çevirmenin konuşmalarından ziyade başka sesler de duyuyordum. Bu beni bir hayli korkutmuştu. O sırada garson kahvelerimizi getirirken, bizim haylaz kızlardan birinin –ejderha desek daha doğru olur- garsona çarpıp kahvenin üzerime dökülmesi ve benim şok etkisi ile uyanmam bir oldu. Arkadaşlarım ve öğretmenim tepemde dikiliyor, hep bir ağızdan bana sesleniyorlardı. Deniz, Deniz, Deniz…

                                                                                                            İpek ARSLAN